من از اون قصه های قشنگ دنیا نمیگم

من از آدم و پرنده و ستاره نمیگم

من از عشقی که همیشه موندگاره نمیگم

همهء شعرای من رنگ غروب و ماتمه

توی شعرام همه افسردگی و درد و غمه

تو کتاب شعر من شادی یه حرف مبهمه

تو تموم قصه هام فرصت عاشقی کمه

من از اشک و التماس و دلای خسته میگم

من از اون پنجره های همیشه بسته میگم

من از اندوه یه عاشق پشت پنجره میگم

من از آه و حسرت اون همه خاطره میگم

توی تک تک ترانه هام جدایی عادته

آخر شعرای من عاشقیا یه نفرته

موندنی نیست توی شعرام عاشق پر ادعا

همه عاشقا تو شعرام آخرش میشن جدا

دفتر شعر من از اشک یواشکی پره

یکی هست که توی شعرام داره غصه میخوره

همیشه شادی سرابه توی قصه های من

حرف قلبای شکسته است تو نوشته های من

میگم هرکی تنها نیست نخونه شعرای منو

هرکسی با عشقشه نبینه حرفای منو

شعرامو خسته ترینا توی دنیا بخونن

شاید اینجوری بشه یه خورده آروم بمونن

واسه من فرقی نداره کی میخونه شعرامو

یا کی میشنوه صدای دل پاک و خستمو

مهم اینه که یکی بفهمه حرفای منو

کسی که تجربه کرده غصه های رفتنو